Czy dużo zawsze znaczy dobrze? - "Całe zdanie nieboszczyka" miniserial (1999)

reżyseria: Igor Maslennikov
w roli głównej: Marta Klubowicz
  
    Po trzech odcinkach Nina powiedziała wreszcie dość i była pewna, że nie obejrzy już żadnego. Postanowiła jednak po kilku dniach, że zachowa się profesjonalnie i dokończy oglądanie serialu.  No dobra, była jeszcze ciekawa roli Domogarowa. Właściwie tylko on trzymał ją przy tym filmie.

    

    Żeby nie zaczynać od złych stron przedstawione zostaną pozytywy ekranizacji. Jednym głównym plusem jest wierność oryginałowi. Wszystko rozgrywa się mniej więcej tak jak w powieści Joanny Chmielewskiej pod tym samym tytułem. Jest wiele dialogów wprost książkowych. Naturalnie są pewne odstępstwa, jak na przykład zmiana miejsca pobytu Joanny podczas rekonwalescencji, z Włoch na Grecję. Nie jest to zmiana wpływająca niekorzystnie na film, miejsce to, bowiem nie ma dla fabuły najmniejszego, według Niny, znaczenia. Oprócz drobnych zmian spotkać można również sceny zupełnie książce obce. Jednak to też w niczym nie przeszkadza. Chyba, że pomyślimy w ten sposób: dodatkowe sceny to dodatkowy czas, czyli serial zostaje wydłużony, ale o tym później.

    Nina czytając „Całe zdanie nieboszczyka” stworzyła w swojej głowie małe portrety pamięciowe postaci. To, co zobaczyła w tym filmie, zwaliło ją z nóg i to nie dlatego, że wszystko było tak jak sobie wyobraziła. Najwięcej zastrzeżeń co do obsady miała przy bohaterach odmiennej jej płci.
Po pierwsze, blondyn z szajki, z którym Joanna spotyka się w samolocie po porwaniu. Nina wyobrażała sobie go, jako przystojnego mężczyznę, a tutaj mamy (chciała powiedzieć zakapiora, ale stwierdziła, że nie wypada) mało atrakcyjnego faceta.
Po drugie, Szef. Tez miał być blondyn, a z tego, co Ninie wiadomo siwizna nie jest odcieniem blondu, ale co ona tam wie. Filmowy Szef nie wydawał się też być w najbardziej interesującym wieku, a co dopiero być ideałem mężczyzny.
Po trzecie, Diabeł. Według dziewczyny Diabeł to nie jest ten typ mężczyzny, który ogląda telewizję w podkoszulce i szelkach. Być może ona już przesadza, ale ma tak zakorzeniony w głowie obraz tego bohatera, zupełnie różny od przedstawionego w filmie, że trudno jej być obiektywną.
Po czwarte, podrywka Joanny z Taorminy/Grecji. Tutaj Nina przyznaje plus. W tej roli pojawia się Aleksandr Domogarow. Oczywiście blondyn. Pojawia się w odcinku 6, a znika już na początku odcinka 7. (A Nina tak długo czekała na ten epizod, który okazał się taki króciutki. Na szczęście przyniósł wiele uśmiechu i serduszko też mocniej zabiło).
Jeśli chodzi o obsadę w ekranizacjach to Nina ma swoje na ten temat zdanie: „Jeśli jest napisane, że facet jest przystojny, a kobieta ładna to niech tacy będą w filmie”. Nieugiętą dziewczyna, nie ma litości.

    Na koniec bohaterka tego bloga chce dodać, że bardzo nie lubi dubbingowanych filmów, a ten taki jest. Muzyka przy zmianie miejsca akcji np. z Danii wracamy do zamku Chaumont jest strasznie odpychająca, a utwór rozpoczynający odcinek jeszcze bardziej. Długość całego serialu nie jest zachęcająca. Jest to 10 pięćdziesięciodwu minutowych odcinków mało wartkiej akcji, przez co wszystko bardzo się ciągnie i nie ogląda się tego dobrze. W trakcie oglądania ostatnich odcinków Nina zajmowała się wszystkimi czynnościami, które tylko pozwalały jej słyszeć, a spoglądała na ekran raz po raz.

    „Książka jest zdecydowanie lepsza”. Taki jest końcowy osąd Niny.

    A Wy macie zdanie na ten temat?

Chcecie wiedzieć co Nina sądzi o książce? Zajrzyjcie tutaj.

źródło plakatu: fdb.pl